Geloof altijd in de eenvoud van houttonen.

Op het moment dat we het oppervlak terugpellen, is wat ons raakt de unieke levenskracht, als een zacht briesje die onze ogen leegmaakt.

Het belichaamt de natuur, geëtst in zijn eigen groeirings, en wanneer onze vingers het raken, voelen we de unieke warmte ervan.

Elke simulatie van een stalen plaat is een vrome acquisitie op het pad van verkenning.

Wat we willen presenteren is dat moment van vreugde.

Het onthullen van de robuustheid van zijn textuur, onconventioneel, elk stuk harmonieus anders en toch verenigd.

Dus, waarom niet gewaagd zijn, die zegt dat alleen de delicate de voorkeur heeft.

Wit, niet dol op hoge glans, laat het mat zijn, die hint van glans is voldoende om een ​​voorkeur voor pure kleuren uit te drukken.

Wit, synoniem met elegantie, netheid en frisheid, we kunnen het niet verdragen om het stof te zien verzamelen, altijd zachtjes veegt, verrast door de pluis die op het oppervlak landt.

Schoonheid is een aanraking voor de ziel, het bereikt de innerlijke zachtheid.

En vanwege deze innerlijke zachtheid omarmen we alles, zelfs de tekens, die ze doordrenkt met de betekenis van menselijke aanraking.

Iedereen kent schoonheid als schoonheid, dus lelijkheid is bekend.

Wanneer zacht wit robuuste houtkorrel ontmoet, komt er een onverwachte rust naar voren.

Zen, is verlichting.

Zen-achtige is echter een externaliseerde contemplatie.

Hoge bergen en stromende wateren zien we de natuur, maar horen onze gemoedstoestand.

Ik had nooit gedacht dat deze vage vreugde zou stromen als het geluid van kabbelende water.

Onbewust, ik ben volkomen betoverd ...